Deze week draaide alles om de dag dat Frank Sinatra 100 geworden zou zijn. Prachtige muziekavonden worden er georganiseerd en velen vertellen van hun liefde voor de muziek van Sinatra. Mijn “Sinatramomenten” begonnen in de jaren 70.Ik teken en schilder al vanaf jonge leeftijd. Veel portretten. Ik werk op mijn manier met veel krassen stippels en stippels die gecombineerd wonderwel een aardig portret opleveren.
Toen ik, via een keurige brief, een verzoek kreeg om een portret te maken van Sinatra voelde ik me wel vereerd. Ik zat in militaire dienst, draaide hele andere muziek dan The Voice maar een extra zakcentje was zeer welkom. Tekening gemaakt en opgestuurd naar een adres in Amsterdam. Een paar dagen later was er 150 gulden op mijn rekening gestort. Het zal een fan geweest zijn.En het gebeurde nog een keer. Ook weer een brief met het verzoek en een tekening voor dezelfde fan. Dit keer hoefde ik deze niet per post te sturen maar zou deze thuis opgehaald worden. Ook deze bestelling was keurig opgesteld zonder onderhandelen over de prijs.
Het was me wel opgevallen dat beide keren de bestelling gedaan werd toen Sinatra in Nederland verbleef. Via mijn ouders kwam er nu een schriftelijk verzoek. Dit keer was de afzender Lou van Rees. De man die de Sinatraconcerten organiseerde. Een paar dagen na de eerste brief kwam er een telefoongesprek met Van Rees. Het was voor een fan van Sinatra vertelde hij. Deze verzamelde kunst met Sinatra als onderwerp. Een echte fan dus die er best wat voor overhad om juist mijn werk in huis te halen.
Deze keer kwam de vraag of ik mijn keurig ingelijste portret van Sinatra zelf kon brengen. Het moest naar Amsterdam. Eenmaal in Amsterdam aangekomen zocht ik een fraai kantoorpand maar het opgegeven adres bleek een echte Amsterdamse kroeg te zijn. De heer Van Rees was in geen velden of wegen te bekennen. Een aardige beleefde, ietwat stoffige, soort ambtenaar nam mijn pakket in ontvangst. In ruil kreeg ik een envelop met daarin het afgesproken bedrag. Ik vond het nu niet zo netjes om dit ter plekke na te tellen dus dat deed ik later om de hoek van de straat terwijl ik de ambtenaar met het schilderij in een zwarte auto zag wegrijden. De auto had voor het cafe staan wachten. Ik herinnerde me nog dat de chauffeur me vriendelijk toe knikte. In de envelop zat behalve het briefpapier ook een andere, dubbelgevouwen, envelop met daarin een toegangsbewijs. Een kaartje voor het concert van Sinatra in Amsterdam.
Zo zat ik dus in het Amsterdamse concertgebouw te luisteren en te kijken naar Frank Sinatra. Iedereen keurig gekleed. Het leek wel of het zwarte pak de voorgeschreven kleding was en ook de dames waren erg donker gekleed waarbij de grote hoeveelheden sieraden nog meer in het oog sprongen. Wat een kapitaal bij elkaar…… Daartussen zat ik. Een beetje te lang haar en een baardje. Ik voelde me wel de enige in spijkerbroek maar had gelukkig een zwart gestreept colbert kunnen lenen zodat het er allemaal nog enigszins beschaafd uitzag zolang ik tenminste kon blijven zitten. Blijkbaar stonden glimmende schoenen ook op de kledingvoorschriften vermeld. Van het hele concert kan ik me niet zoveel meer herinneren behalve de enthousiaste kreten van de directe omgeving. Ik bleek in een rij met horecamensen te zitten die alles van Sinatra letterlijk konden meezingen. Zelf had ik daar wat moeite mee maar herkende wel een nummer van Elton John en natuurlijk My Way toen iedereen uit zijn en haar dak ging.
Nu ik er op terug kijk vind ik het best vreemd dat ik zo weinig vragen gesteld had over de herkomst van de bestelling, het toegangsbewijs, de consumptiebonnen die ik kreeg en de vriendelijke schouderklop van Lou van Rees zelf. “Loop maar even met deze mannen mee” en als een volgzame hond liep ik achter een paar brede mannen trap af, trap op en stond plotseling voor een rij van smokings die van beneden naar boven en weer terug mijn, overigens nieuwe, spijkerbroek en geleend colbertje bestudeerden. Alsof ik ieder moment gefouilleerd kon worden. De brede man voor me knikte alleen maar en de rij smokings ging open. Er werd wat geluisterd en een kleine man, die met zijn rug naar me toe aan een glazen tafeltje zat draaide zich om. Het waren maar een paar zinnen maar het werd me duidelijk dat dit de man was die mijn Sinatrakunst betaald had. Ik snapte nu ook dat de rij horecamensen allemaal bij hem werkten. De bierviltjes op de tafel waren het uitroepteken om het zomaar te zeggen. Ik wilde de man vriendelijk bedanken voor zijn complimenten. De helft had ik er niet eens van verstaan en in de zenuwen wist ik ook zijn naam niet meer. Ik mompelde iets in de trant van “dank u wel mijnheer” en met een grote arm om mijn schouder stuurde de brede smoking me beleefd naar de uitgang van deze lobby. De grootste bierbrouwer van Nederland had mijn kunst aan zijn muur hangen. Dacht ik……..
Eind jaren 80 was Sinatra weer in Nederland en eigenlijk rekende ik er op dat er weer een opdracht zou komen maar deze bleef uit. Ik had zelfs een prachtig schilderij gemaakt van The Voice en was zeker van plan om het nu zelf aan te bieden aan deze verzamelaar maar hij meldde zich niet. Toen ik, in die periode, werk te kort kwam voor een expositie heb ik het werk daar maar bij gehangen. Het zal met de publiciteit van het concert te maken gehad hebben maar het schilderij van Sinatra bleek al vrij snel na de opening verkocht te zijn.
Toen bleef het even stil rond Sinatra totdat er een mooie envelop in de bus lag met veel stempels, postzegels en ik herinner me ook nog een soort sticker. Veel ben ik kwijt geraakt maar de foto die erin zat heb ik goed bewaard. Een foto van Sinatra met “Thanks” en een krabbel. Op het begeleidende kaartje stond dit “Thanks” nog een keer met de mededeling dat “The Art” zo mooi bij elkaar hing.
Mijn hele verhaal lag in duigen want de schilderijen hingen dus helemaal niet in Amsterdam maar ergens overzee bij Sinatra. Ik vond het allemaal een beetje onwaarschijnlijk en bij de bierbrouwer kwam ik ook niet veel verder dan mededelingen van het secretariaat dat er nooit uitspraken gedaan werden over privé aankopen.
De heer Van Rees was ook niet zo open met informatie. Hij wist er niet zoveel vanaf en “zou best kunnen” werd zo’n beetje zijn standaardzin.
Vele jaren later kwam ik er via via achter dat Lou van Rees een beetje de tussenpersoon was geweest voor de bierbrouwer die mijn tekeningen en schilderijen kado had gedaan aan Frank Sinatra. Brieven, enveloppen, viltjes en kaartjes zijn in de loop der jaren verloren gegaan. Teksten zijn vervaagd. .
De foto heb ik nog steeds. In een lijstje.
