MOKE
Ik zie veel clubs, theaters en festivals in een jaar. Altijd springen er wel bands uit die blijven hangen. Waar ik m’n stempel “uitstekend” op zet. Zo zijn er ook bands die dit stempel al lang verdiend hebben maar er toch voor zorgen dat dit niet afgesleten raakt.
Sinds 2007 fotografeer ik Moke. Wat begon op een Brabants festival werd vervolgd in vele clubs , zalen en andere festivals.De eerste foto die ik samen met Moke heb is een foto waar de heren belangstellend over mijn camera buigen. Het zou het begin zijn van een lange reeks foto’s zowel front als backstage. Een paar weken geleden fotografeerde ik de theatertour. Onder de titel ‘Till Death Do Us Part’ heeft de band een show in elkaar gezet met “dierbare liefdesliederen, odes aan het geluk en droeve songs over dingen die voorbij gaan” zoals MusicFromNl het zo mooi omschreef.
Ik moet zeggen dat ik niet objectief ben maar met dit programma overtreft Moke zichzelf. Het onderwerp ‘de dood’ maakt je natuurlijk niet vrolijk, maar het past wel goed bij het traditioneel in zwart geklede vijftal. Met een rouwadvertentie, een prachtig stemmig programmaboekje als affiche en een stijlvolle aanpak zet Moke een prachtige rouwdienst neer. Het blijft echter wel de muziek die spreekt.
Geen overbodig woord, geen groteske show maar een ingetogen programma dat van het begin tot het eind boeit. Ik was al snel vergeten dat de dood als leidraad dient voor dit programma. De muziek voert je, ingesloten in het programma, mee van het begin tot het einde. Boeiend en meeslepend.
De grootste winst zit in de keuze van de liedjes en de combinatie van sobere elementen met groteske lichtbeelden. De kledingkeuze van de heren is niet nieuw en de aanvullende lichtelementen, slideshows, videofragmenten zorgen voor sfeervolle aanvulling.
De opener “My Death” is van groot formaat. Oorspronkelijk van Jacques Brel (La Mort), maar vooral bekend in de uitvoeringen van Scott Walker en David Bowie. Moke heeft zeker de Britpophistorie uitgekamd op zoek naar de beste en meest passende ‘death songs’. Met succes.
En ze kwamen uit bij There Is A Light That Never Goes Out (The Smiths), Tinseltown In The Rain (The Blue Nile), The Drugs Don’t Work (The Verve) en The Killing Moon (Echo & The Bunnymen). The Cross (Prince), het mooie en oudeThe Green Fields Of France en Survive (Bowie) onderging een zeer geslaagde ‘Moke-over’.
Wat vind ik dit genieten……. Vooral omdat er zoveel te zien is dat naadloos aansluit bij de muziek. Wolkenpartijen, reflecties van bomen en takken, glas-in-lood ramen en andere ongebruikelijke en vervreemde beelden zijn gemaakt door door Heleen Blanken. Zij studeerde in 2008 af aan de Gerrit Rietveld Academie in de richting Fine Arts en die kunstrichting is duidelijk te zien. Onder de bezielende leiding van regisseur Titus Tiel Groenestege heeft men er visueel een adembenemende voorstelling van gemaakt.
Naast grootheden als Jantje Geldof hebben we weer een lichtkunstenaar erbij in de Nederlandse theaters. MOKE is een begrip geworden in het clubcircuit en een graag geziene band op de festivals in Nederland. Deze nieuwe gewaagde stap tilt Moke net iets hoger in het rijtje met grote namen binnen de vaderlandse popmuziek.
“Till death do us part” is iets totaal anders maar mag gerust een hoogtepunt heten in de stroomversnelling van Moke. Sinds de komst van hun album Shorland in 2007 is het de groep eigenlijk alleen maar voor de wind gegaan. Van dit album kwam de single Last Chance die snel opgepikt werd door de media. Het NOS-programma Studio Sport gebruikte Last Chance als eindtune voor de live-verslagen van de kwartfinales in de UEFA Champions League.
Het is mooi om te merken dat zo’n single blijft hangen. Het feit dat je een “deuntje” mee fluit zonder de band direct te kennen zegt genoeg. In de begin periode van Moke waren het vooral de kleinere clubs die kennis maakten met de muziek van Moke. Een geheel eigen publiek bouwden ze op met een steeds snellere groeiende schare fans. De festivals die erbij kwamen toonden ondubbelzinnig de populariteit van de groep.
Het Vara televisieprogramma De Wereld Draait Door (DWDD) heeft zeker een grote invloed gehad op de bekendheid. De band had een gezicht gekregen en bleek ook in staat meer te kunnen spelen. Bewondering alom door de vertolkingen van bekende hits (van anderen) in het jasje van Moke. Over jasjes gesproken……….
Het feit dat Karl Lagerfeld de heren keurig in het pak staken heeft veel publiciteit opgeleverd en ook de samenwerking met Anton Corbijn zorgde voor veel krantenkoppen. Het blijft echter de muziek die overeind blijft.
Felix Maginn, gitarist Phil Tilli, drummer Rob Klerkx, bassist Marcin Felis en toetsenist Eddy Steeneken maken deze uitvaart voor mij tot een van de mooiste muziekavonden van dit jaar. Ik heb al veel gezien en gehoord van Moke. De foto’s die ik in de afgelopen jaren maakte van Moke werden o.a.gebruikt voor de cd met het Metropole Orkest. Stemmige, vage, mistige foto’s van een directe band. Ik ben blij dat het programmaboekje al de cd van dit programma met zich mee draagt. Hoef ik me over de foto’s geen zorgen meer te maken.
Voor mij is het nu noodzaak om zeker nog een keer terug te gaan naar deze begrafenis want ik heb nog niet alles opgeslagen. Herinneringen rond een uitvaart zijn belangrijk……
Jaap 1 november 2011
Meer MOKE foto’s staan HIER
