Nederland en Belgie leerden haar eigenlijk pas echt kennen na het overlijden van haar vader.
Het was in 2005 toen ik Katarina Vermeulen als zangeres leerde kennen tijdens de hommageconcerten.
Het Koningstheater in den Bosch organiseerde daar een tweetal hommage concerten voor Bram Vermeulen.
De dood van Bram moest herdacht worden met veel muziek. Muziek van Bram gezongen door andere musici.
Het werden twee memorabele concerten waar ik een andere keer uitgebreider op terug kom.
De concerten van Den Bosch kregen een vervolg in Carré met een avond die nog steeds als één van de mooiste muziekavonden in mijn geheugen is.
Ik vind het dan ook nog steeds een voorrecht dat ik deze bijzondere avond kon vast leggen en de fotografie voor deze inmiddels legendarische dubbelcd mocht verzorgen.
Tijdens deze concerten en ook met de tour door Belgie merkte ik welke rol Bram Vermeulen speelde in het leven van de musici en dan met name natuurlijk in het leven van zijn dochter Katarina.
Kippenvel als je de dochter van….muziek hoort zingen van Bram zelf.
Hoogtepunten ook waar ik nog steeds aan terug denk als ik Katarina ontmoet.
Staande ovaties in Nederlandse en Belgische theaters vielen haar ten deel.
Sinds de release van het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Walk
With Me (2006), goed voor jubelende recensies, vestigt Katarina de
aandacht op zich met haar zelfgeschreven, Engelstalige composities.
Sex & Money laat een in blues, country, jazz en pop gedrenkt
repertoire horen dat gevarieerd en toch zeer herkenbaar is.
De ronduit indrukwekkende stem van Katarina met de frisse
arrangementen en scherpe teksten hebben geresulteerd in een verrassend
volwassen album waar het plezier vanaf spat, en dat soms doet denken
aan het repertoire van dames als Norah Jones of Bonnie Raitt.
Een goed voorbeeld hiervan is de single December Moon, een beknopte
jazzy ballad met een wat subversieve tekst.
Op het podium neemt Katarina naast de vocalen de elektrische piano
voor haar rekening.
Gevoelvol ondersteund door bassist Ralph Brink en gitarist Alan
McLachlan maakte ze indruk in vaak mooie, oorspronkelijke en
persoonlijke liedjes, afwisselend poëtisch, ironisch en scherp.
Haar stem is wendbaar en warm, ze heeft een groot bereik, en een
glanzende techniek die ze niet aanwendt voor modieuze soulloopjes maar
inzet voor expressie.
Ze is wel vergeleken met Norah Jones en Bonnie Raitt, maar ik had zelf
ook een associatie met Sandy Denny en (soms, even) Christine McVie.
Het mooie ‘I miss you’, is een ode aan haar vroeg overleden vader,
waarbij ze ook wel even zijn stijl van toetsenspel op de Fender
hanteert.
Onlangs spraken we elkaar weer even.
Katarina was één van de gasten zijn tijdens de jaarlijkse Nekknacht in het Antwerpse Sportpaleis. De hoofdgast is dit jaar The Lau en the Scene.
De Nekkanacht is voor mij altijd een vast onderdeel in mijn agenda. Al vele jaren fotografeer ik dit mooie evenement.
Jaarlijks werk ik bij vele festivals in Nederland maar dit Belgische feest is van een heel andere orde.
Ik kom er graag en bemerk tot mijn groot genoegen altijd een welgemeend welkom bij onze zuiderburen.
De Nekkanacht bracht al een reeks van mooie avonden met zich mee.
Ramses Shaffy, KommilFoo, Boudewijn de Groot, Herman van Veen, Raymond van het Groenewoud en zo zijn er nog veel meer legendarische namen en combinaties. Dit jaar The Scene maar ook Eva de Roovere, Sarah Bettens en dus ook Katarina Vermeulen.
Er kwamen nog meer verrassingen
Katarina Vermeulen was dus in goed gezelschap op 30 april.
Wat was het een genot zijn om in een vol sportpaleis de herinnering aan haar vader hoog te houden.
België houdt nog steeds van Bram Vermeulen en heeft intussen zijn dochter ook in de armen gesloten.
Ze heeft het gemerkt daar in België…….
Meer foto’s van Katarina staan HIER
