In Middelharnis / Sommelsdijk kenden we haar allemaal. In de jaren 80 maakte ik een foto van Bep en besloot toen dat ik deze nog een keer ging tekenen of schilderen. Met de fiets aan de hand en haar stuur vol met boodschappentassen ging ze door het dorp. Als ze eenmaal tegen je begon te praten was je er zomaar niet vanaf. Als je haar goed kon verstaan was er zelfs een aardig gesprek mogelijk want Bep wist wel hoe het allemaal in elkaar stak. Bep kon het ook allemaal duidelijk, in haar eigen bewoordingen, uitleggen. Het was altijd te hopen dat je haar begreep want anders had Bep een stevige stemverheffing paraat die met de nodige krachttermen niet aan duidelijkheid te wensen overliet. Ik heb altijd een zwak gehad voor echte dorpsfiguren. We hebben er gelukkig nog wel een paar. Vroeger, in mijn geboorteplaats Klaaswaal hadden we er heel veel. Ik kreeg deze week weer een hele vracht met bijnamen onder ogen en velen waren echte dorpsfiguren met een kleurrijk voorkomen. De bijnamen zijn in de loop der jaren minder geworden in aantallen en de echte dorpsfiguren zijn ook niet meer zo prominent aanwezig behalve in de verhalen die met het jaar sterker en smeuïger worden. Ergens, op zolder, heb ik nog een schrift met bijnamen die ik, als 11 jarig knulletje, verzamelde. Wat waren ze mooi deze namen en met de gezichten en herinneringen erbij is een glimlach niet ver weg.
Dat is de mooie kant van het verhaal. De herinneringen zijn vaak gekleurd. Onbewust heb ik deze kleurrijke mensen altijd opgezocht en doe ik het nog steeds. Achter de, vaak bonte, verschijning zitten echter ook andere verhalen. Ervaringen van uitbuiterij, pesterijen en verdriet. Kwetsbare mensen die open in de maatschappij proberen te staan maar vaak niet op waarde ervaren worden. We hadden in veel gevallen nog best wat kunnen leren van onze dorpsfiguren. Ze zijn er nog dus het is nog niet te laat. Een aardig woord of een vriendelijk gebaar kost niets.
En als je het niet verstaat of begrijpt is geduld de beste vertaling.
Het schilderij van Bep heeft inmiddels een mooie plaats gekregen. Het hangt weer aan een muur op de Oost Voorgors in Middelharnis of ook wel “De Balkan” genoemd. Bep is dus weer terug in haar oude buurt. Beter kan niet.
