Potverdorie…. heb ik zomaar twee grote kunstwerken van mezelf bij m’n achterdeur staan.
Zaterdag 12 september werden mijn twee kunstwerken onthuld met mooie woorden, tromgeroffel, vendelzwaaiers,. twee burgemeesters, een voorzitter en heel veel belangstellenden. Wij waren daar blij mee.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
De Kaai in Sommelsdijk Kunstwerk Jaap Reedijk foto: Jaap Peeman
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Enkele maanden werk gingen er aan vooraf. Tekenen en rekenen. Snijden en lassen. Overleg en calculeren.
Dank aan alle partijen die meededen binnen de erfgoedtafel zodat we op de verjaardag van Societeit Rethorica dit mooie kado aan de gemeente konden geven.
Dank ook aan de gemeente Goeree-Overflakkee die, na een trage start, een fantastische eindsprint ingezet heeft en er voor gezorgd heeft dat alles piekfijn geregeld werd.
Maar de mensen die het meest belicht moeten worden zijn de mannen waar ik zo fijn mee heb gewerkt. Maarten en Wim de Roon uit Dirksland zijn ware staalmeesters die precies hebben kunnen maken wat ik in mijn hoofd had.
Met een krijtje tekende ik de figuren en contouren op de grote platen staal. Met een vlammende lijn sneed Maarten deze achter me aan vonkend weg. Het was groot werk maar zeker ook groots.
De komende weken zullen de twee kunstwerken veranderen. De natuur gaat nu het werk afmaken. De platen krijgen een beschermende roestlaag en diepte. De bestrating wordt aangebracht en het daglicht zal de kunst elke moment van de dag anders kleuren voordat het avondlicht het rustieke roestbruin gaat verwarmen.
De verhalen die er komen n.a.v. deze kunstwerken zijn tenslotte de laatste processen die hopelijk tot in jaren door zullen gaan.
De havens van de dorpen boeien me erg. Daar was het vroeger te doen. Het water speelt een grote rol. Alles kwam over water. Goederen maar ook nieuwe ervaringen, inwoners. Het nieuwe kwam van de overkant. Over het water. Daarom vind ik het ook zo fijn dat ik zowel voor de haven van Middelharnis als voor de haven van Sommelsdijk kunstwerken heb mogen maken.
Hierna ga ik nieuwe kunstwerken maken voor het Havenhoofd van Middelharnis. Ook bij het water. Het aankomst en vertrekpunt van de boot en tram.
Als ik aan het werk ben in mijn atelier kijk ik over deze haven en nu dus ook over mijn eigen kunstwerken. Hoe mooi kan een kunstenaar het hebben?
Het werk is nog niet af. De natuurlijke elementen zorgen ervoor dat dit alles gaat verweren, het gaat roesten en versterkt zich alleen maar. Dat is een proces dat geleidelijk gaat en dat ik elke dag ga volgen vanuit mijn eigen werkplaats. Het is gemaakt door mensenhanden en wordt afgemaakt door de natuur zelf. Ik kies nooit voor de gemakkelijkste weg. Er moet altijd iets extra’s gebeuren. Nu gaat dat door roest. “MOOI ROEST IS NIET LELIJK”
Een lijn is bij mij nooit recht. Dat wilde ik ook niet in dit kunstwerk . Daarom heb ik bewust gevraagd of Wim en Maarten de Roon met me mee wilden doen. Dat zijn medekunstenaars die op dezelfde manier kijken en werken. Wat ik tekende met het krijtje sneed Maarten met de hand weg met vonken. Het was een fascinerend proces dat uiteindelijk roestend eindigt op de Kaai.
Tijdens het plaatsen heb ik al mensen ontmoet die met tranen in de ogen vertelden over vroeger aan de Kaai. Over hun jeugd, over hun ouders, over het dorpsleven vroeger in Sommelsdijk en dan met name rond de Kaai. Daar heb ik het voor gemaakt. Dat de herinneringen blijven bestaan en dat mijn werk een opstapje mag zijn om deze verhalen door te geven aan een volgende generatie. Niet om te vertellen dat het vroeger mooier of beter was maar om te laten zien dat de welvaart die we nu hebben te danken is aan het werk van onze voorouders.
Mijn opa stond vroeger met beide benen op de Hoeksewaardse grond bieten te laden in Klaaswaal. Zijn kleinzoon laat nu een stukje geschiedenis herleven in Sommelsdijk. Beiden met dezelfde namen.
