Onderstaande foto wordt dan plotseling een ‘iconische’ foto. Voor mij zijn het allemaal muzikale grootheden die hier bijeen staan. Louis van Dijk, Onno Krijn, Ramses Shaffy en Liesbeth List. Ze zijn niet meer onder ons. Ik hoop dat er ergens nu zulke mooie muziek gemaakt wordt door deze mensen.
Gisteren kwam dan het bericht dat Louis van Dijk overleden was. Je weet dat zo’n bericht er binnenkort komt en dan toch schrik je ervan. Tussen alle overlijdensberichten in deze coronatijd schiet er dan ineens eentje tussenuit. Louis van Dijk. Wat een prachtig werk heeft deze man nagelaten om nog heel veel van te genieten. Alle aandacht deze dagen op zijn muziek en ik hoop dat het voor velen ook een ontdekking zal zijn. Louis van Dijk is een man die we in het rijtje muzikale grootheden mogen zetten. Hij was niet alleen een groot muzikant maar bovenal een hele aardige man met ontzettend veel humor. Als hij werkte was het een en al concentratie maar daarnaast was er altijd een vriendelijk woord, oprechte interesse en opbouwende kritiek.
Ik herinner me een mooie dag in de Ridderzaal in Den Haag. Ik fotografeerde daar Louis en Wende. De Ridderzaal is natuurlijk een zaal die allure heeft, internationaal bekend en vooral indrukwekkend is. De troon die er staat heeft een ontzettende grote aantrekkingskracht en Louis had het de hele dag al in gedachten om er toch even op te gaan zitten en daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Het lukte ons niet want elke keer als er tussen de repetities even een moment was en wij elkaar, al wenkend, aankeken was daar wel die hele grote man met die haviksogen en dat oortje in die naast ons stond. Het was hem dus ook al opgevallen evenals die kleine, vriendelijk glimlachende, mevrouw die ogen in haar achterhoofd had en altijd op de juiste plek stond waar ook maar iets buiten de formaliteiten gebeurde. Elke stap die Louis buiten zijn ‘vleugelzone’ zette werd nauwlettend gevolgd.
Dan ging het met Wende net iets gemakkelijker. De repetities waren klaar. De foto’s waren gemaakt voor deze middag en de avonduitvoering was nog even ver weg. Een snelle wisseling van blikken. Zullen we? Foto gemaakt en snel uit de voeten dachten we…. Zo’n 10 meter verder kwam de reprimande voor Wende die het allemaal met een onderdrukte schaterlach aanhoorde. Een komische ‘ja mijnheer knikpartij’ volgde en het viel me reuze mee dat ze het niet uitproestte van het lachen. Maar…. de foto hadden we. Toen ik om keek naar de vleugel zat daar een pianist met de handen voor z’n gezicht te lachen en stak van een afstandje z’n duim op. Toch een beetje balend dat hij die reprimande niet had gekregen.
