M’n echte wieler-koerstrui van Gerben Karstens. Met de naam er in geborduurd.
Vroeger had ik drie wielerhelden. De eerste was Jo de Haan. Hij woonde bij ons op de dijk in Klaaswaal en was mijn held want hij reed mee in de Tour de France en won nogal eens. Ik droomde ook altijd dat ik een wielertrui van hem droeg.
Zo’n droom komt echt meerdere keren terug. Dan was er Wim Bravenboer. Ook een beroepsrenner die bij ons in het dorp woonde. Wim was een fantastische baanrenner. Een valpartij op de baan maakte een eind aan zijn wielercarrière. Tijdens de Rotterdamse zesdaagse wordt zijn naam nog met ontzag uitgesproken. Wim woonde in het rijtje van Charles Ruys , de organisator van de zesdaagse. Ik kwam er nogal eens binnen waaien want dat was het hol van de leeuw. daar liepen de echte profrenners in en uit. Zelfs buitenlanders zoals de Engelse Graeme Moore die altijd lachte.
En dan was er Gerben Karstens. In mijn ogen de beste wielrenner. Ook de leukste. Hij kon niet alleen ontzettend hard fietsen maar zorgde ook voor het nodige vertier onderweg.
De Tour is altijd in de zomer. Schoolvakantie. Bessen plukken in de tuin van mijn vader want dat was het hoogseizoen. De veiling van de bessen ging gewoon door dus de kinderen Reedijk zaten onder de bessenstruiken de kistjes te vullen met de transistorradio binnen handbereik want een etappe van de Tour missen….
Gerben Karstens liet het allemaal gebeuren daar in het Franse wielerspektakel. De meest fantastische etappes en capriolen.
Ik vond het fantastisch en als je dan toch droomt als schooljongen dan zie je jezelf in een echte Gerben Karstens wielertrui rijden.
In de jaren ’90 woonde ik in Herkingen. Ik had het oude gemeentehuis gekocht en woonde daar fantastisch met uitzicht vanuit de woonkamer (oude raadszaal) over het Grevelingenmeer. Beneden was mijn atelier en in de oude gevangenis stond mijn tekentafel. Het was daar dat ik op een zaterdagmiddag oog in oog stond met mijn held. Gerben Karstens stond bij mij in het atelier naar binnen te kijken. Een week daarvoor had ik een schilderij naar Milaan laten gaan voor een expositie waar Karstens zelf op stond. Ik baalde als een stekker dat ik juist toen dat schilderij niet kon laten zien. Gerben was een fanatiek zeiler en zijn boot lag in de jachthaven van Herkingen. Met de supermarkt van het dorp naast de deur kwam hij nogal eens langs. Het schilderij heb ik ‘m echter nooit meer laten zien. Het werd verkocht in Italie aan een kleine kale wielrenner die bewondering had voor de Nederlandse wielrenners.
In de laatste weken met vriend Kees hebben we nog zoveel oude herinneringen opgehaald en internet afgespeurd naar oude wielertruien. Ooit had ik een trainingsjack van Wim Bravenboer gekregen. Zo’n echte wollen van Mars Flandria. Ooit had ik er ook een van de Televizierploeg. De ploeg van mijn dorpsheld Jo de Haan……
We konden op internet geen oude vinden. In onze verhalen kwamen de oude renners terug en Kees zocht ze er allemaal bij. Foto’s, boeken en film en geluidsfragmenten vulden de kamer. Overwinningen van Karstens. Hoe mooi waren ze niet? Toen de cardiologen mij er van overtuigden dat extra sporten toch wel belangrijk was na een hartinfarct wist ik al zeker dat dit fietsen zou worden. Natuurlijk kwam de wens naar voren naar zo’n oude trui. Als ik er straks niet meer ben liggen mijn truien er voor jou om te fietsen vertelde Kees. Het was een mooie gedachte dat ik door de polders zou fietsen in een trui van hem.
Nu heb ik de echte trui van Gerben Karstens. Daar heb je vrienden voor zegt men weleens…… Ik heb vrienden op afstand, die ik misschien 1 of 2 keer per jaar zie maar waar ik tussendoor wel contact mee heb. Leve Facebook en Instagram. Casper is er zo een. Die is voor mij aan het werk gegaan, Speuren, vragen en via via, zonder dat ik precies wist hoe, was daar die mooie koerstrui in het buitenland. Nu hangt ie bij mij te pronken.
Als eerbetoon aan die mooie wielerjaren, aan die grote sportman Karstens, aan vriend Kees en aan vriend Casper moet ik eigenlijk op een mooie dag naar het Brabantse rijden om daar een pint te drinken op die mannen. Karstens was toen een paar maten lichter dan ik……. Dus wordt het trainen, kilo’s lossen voordat ik door het Brabantse land kan rijden.
En ooit…. zal er een Televiziertrui komen. Zo’n mooie zoals Jo de Haan en ook Gerben Karstens had. Waar deze vandaan zal komen weet ik niet maar m’n droom is toch wel om met zo’n trui naar Klaaswaal te fietsen. Even stilstaan bij mijn geboortehuis en bij het huis van Jo de Haan. Dromen mag.
Dus……….
