Vandaag is Theo aan zijn laatste reis begonnen. Zonder zijn bagage. Theo was fan van mijn werk. Zijn hele huis hing vol met ‘Reedijken’ en daarbij had hij een uitgesproken mening. Het schilderij moest niet passen bij de bank maar het interieur moest zich aanpassen aan de kunst. Zo werden, in de loop der jaren, de kleuren in huis aangepast aan de kunst toen ik mijn schilderijen bracht. Zijn, zorgvuldig opgebouwde, verzameling mineralen waren ook gerangschikt op kleur en moesten in harmonie zijn met de schilderijen die daar boven hingen. “Moet je hier vandaan naar dat schilderij kijken……” Het werden zeldzaam mooie composities.
Theo was een knokker. Knoestig. Beetje een zonderling die altijd tegen de wind in fietste. In zijn blauwe spijkerjas met verwilderde haren mocht ik ‘Catweazle’ tegen hem roepen. Een grote lach gevolgd door “jij kale” gaf het verschil in haardracht goed weer. Als er iemand genoten heeft van zijn verzameling en de kleur op waarde heeft weten te schatten dan was Theo het wel. Soms zag ik hem maanden niet en soms zwaaiden we drie keer in de week naar elkaar als hij voorbij ging.
Het noodlot haalde hem eerder voor een nieuwe reis. Windstil…..
