Het begon met de blog “Mijn vader is een held” op deze website over de rol van mijn vader in het verzet. Daarna bezocht ik de 4 mei herdenking in Klaaswaal. Dit raakte me en ik schreef er een artikel met als titel “De herinnering en de vuulte” .
Nu stond ik voor de klas. Ik mocht vertellen over mijn vader, het Klaaswaalse verzet en over het geloof in je dromen. Kinderen van de twee Klaaswaalse scholen kijken me nieuwsgierig aan. Ze weten veel over het verzet. Hebben hun eigen belevingswereld erbij maar zijn gretig om nieuwe ervaringen op te nemen. Mijn ervaringen waar meer dan 50 jaar tussen zit. Toch hebben we dezelfde dromen en geloven we in dezelfde idealen.
Dezelfde kinderlijke verwondering waar ik ze voor waarschuw het vooral niet kwijt te raken. Ik vertel over schatten die ik vind, over dromen die werkelijkheid worden. De bel laten we voorbij gaan. De geplande gymles laten we lopen. Ik heb de dag van m’n leven. Mijn jeugd wordt opgezogen door de nieuwe generatie. Mijn geboortehuis blijkt herkenbaar en het buurmeisje van nummer 74 ken ik door haar ouders en grootouders. De wereld blijkt plotseling zo klein.
Daley vraagt of ik zijn oma ken en ik mag vertellen dat ik zijn oma Marja altijd tegen kom bij de concerten die ik fotografeer. Zo was ik weer even terug in mijn jeugd. Speelde ik weer aan de beneden Molendijk, rook ik weer het vers gemaaide gras van de tractor van buurman Biesheuvel.
Dit jaar mag ik de plaats van mijn vader innemen en de krans leggen bij de 4 mei herdenking. Ik hoop zo dat ik de kinderen daar weer zie. Dat mijn verhaal zin heeft gehad en doorverteld wordt. Dat ze mee meenemen naar hun toekomst zoals ik ze mee nam naar mijn jeugd in Klaaswaal.
Gisteren schreef Het Kompas een artikel over mijn bezoek aan de scholen.
