Ik heb iets met de vergankelijkheid. Het kan me niet oud genoeg zijn. Oude huizen en gebouwen hebben een enorme aantrekkingskracht op me en het liefst zou ik gewoon in een goed rijdende oldtimer rijden die dan weer goed betaalbaar blijft met oud geld. Oudere mensen zijn vaak het mooist om te fotograferen en hebben de mooiste verhalen te vertellen en te delen.
Daar zijn nu ook oude treinen bijgekomen….. Die oude Franse rijtuigen.
Die kun je niet meenemen. Ik hoor het je denken….. Nou…… Nee, was dat maar zo want wat is er mooier om zo’n oude statige salonwagen in je achtertuin te hebben voor b.v. atelier, of logeerplek, schrijvershuisje, knutselplek, theehuis of kantoor? Ten eerste moet je er natuurlijk wel de ruimte voor hebben en hoe krijg je zo’n gevaarte naar Nederland? Nu ken ik wel mensen die een aardig woordje Frans spreken, handig met oud spul zijn, de durf hebben en ook nog het materieel er voor hebben om dit te importeren. Maar ja, die hebben zelf vaak al zoveel oude klerezooi staan…
De eerste keer dat ik de oude treinstellen in een flits zag staan riep ik al “daar wil ik naar toe”. Het kwam er niet van. Het was een zomer dat ik eigenlijk weinig van de omgeving zag, de Franse binnenplaats sporadisch verliet en het ligbed in de grote tuin eigenlijk als de beste revalidatie zag na een hartinfarct. Nu had ik me voorgenomen om de Franse treinruïnes wel te bezoeken en dan ook goed te fotograferen. Het eerste treinkerkhof waar we langs reden bleek achter hoge hekken te verroesten maar nauwlettend in de gaten gehouden door twee fanatieke honden.
Normaal oefent een hek als deze alleen maar een bepaald soort aantrekkingskracht maar met twee van die verwilderde ogen er achter vond ik het toch wel zo verstandig om een klim en klauterpartij met de hekken achterwege te laten. Ik had het idee dat de achteringang van dit terrein dezelfde alerte viervoeters zou opleveren dus…. Laat maar.
En toen waren daar plotseling de treinen die ik eerder zag. Gewoon vrij toegankelijk achter een lief klein station in Midden Frankrijk. Eigenlijk maar zo’n twee kilometer verwijderd van onze vorstelijke residentie waar het zo goed toeven is. Je moet even over een hekje stappen, af en toe door de brandnetels en vooral goed opletten want ik geloof nog steeds niet dat het de bedoeling is dat iedereen daar zomaar rond kan neuzen.
Ze staan daar gewoon te verroesten. De lagen stof getuigen van een rustplaats die al tientallen jaren geleden is ingesteld en sommige wagons blijken een prima plek te zijn voor de locale jeugd om een biertje te drinken, wat te blowen of om amoureuze herinneringen te verkrijgen.
Het zijn bij mij dan vaak de kleine dingen die ik zo mooi vind. Een bordje, een hendel, een haakje of gewoon een simpele ophanging van een bagagerek dat overigens een schoonheid uitstraalt als ware het een vangnet voor miljonairs. En niet 1 maar een hele grote hoeveelheid rekken hangen er nog in deze wagons. “Goud waard” zou m’n buurvrouw gedacht hebben met het oog op haar fraaie vintagewinkel.
Het zal de weemoed zijn of de vergankelijkheid dat zo duidelijk naar voren komt in deze rijtuigen. Hier hebben mensen gewerkt, gerust terwijl ze van de ene afspraak naar de andere gingen. Families hebben er met uitstapjes een spoor getrokken van uitgelaten herinneringen aan de vorige eeuw. Hoeveel zweetdruppels zal zo’n stoker hebben gelaten om dit geheel te laten rijden. Hoeveel knippen zal de conducteur in zijn leven gedaan hebben en hoe mooi sierden de rookpluimen het Franse landschap met als gevolg een kakofonie van gepuf en gezucht vooraf gegaan door een stoomfluit. Zo kwamen ze het kleine Pacystation binnen gerold en voor een aantal is het ook een laatste rit geweest.
Nu loopt daar zo’n verdwaasde Nederlandse fotograaf tussendoor en klautert van het ene naar het andere rijtuig. Intussen zijn het de bordjes, hendels en zelfs vloerbedekking die poseren voor de camera.
Je zou er lyrisch over worden terwijl de beelden eigenlijk het echte verhaal vertellen. Je moet het gezien hebben, gevoeld hebben en die lucht hebben gesnoven. De vorige eeuw ruik je hier nog en als je je ogen dicht doet dan hoor je ‘m ook. Tsjoek, tsjoek, tsjoek…..
