“Ik heb geen beste dag vandaag Jaap. Nul energie. De kop is goed, de wil is er maar de energie is er gewoon niet.”
Ik ben op pad met Jan Rot. We gaan al heel veel jaren gelijk op maar vandaag zit ik er echt dicht boven op. Van het grote Carré, het broeierige Paradiso tot het knusse kleurrijke Walhalla heb ik Jan gevolgd met de camera. Jarenlang en die lange heeft een flinke streep voor bij mij.
In de kleedkamer van vandaag komt Jan tot de conclusie dat het eigenlijk net als met een diesel is. Langzaam op gang komen en eenmaal op stoom is het moeilijk om weer te stoppen. “De energie komt wel weer als ik aan het optreden begin. Die ervaring heb ik intussen.”
Ik heb Jan intussen in heel veel situaties gefotografeerd. Zowel op als achter de bühne. Non nonsens en alles voor de show. Dat is zo’n beetje het motto dat altijd rond Jan heen hangt. De doe het zelver die misschien wel de beste hertaler is van Nederland en die alom geroemd wordt maar ‘s avonds in het kleine theater wel gewoon op z’n knieen de banner zit op te rollen. De doe het zelver die thuis zijn cd ‘s zit in te pakken in de ‘JanRotzakken” die vrouw Daan maakt. Het hoort bij Jan en ik weet eigenlijk niet beter. Als ‘s avonds laat nog een bericht binnen komt over een foto die aangepast moet worden blijkt dat Jan er zelf al in photoshop mee “gerommeld” heeft. Jan draait er zijn hand niet voor om maar de zaken zijn gekeerd.
‘de doe het zelver’
Dochter Elvis heeft een actieve rol gespeeld bij het samenstellen van het laatste boek. Zijn lief Daan is de spil thuis en zet haar creativiteit op alle vlakken in en de kinderen nemen een nog grotere rol in dan dat ze al hadden.
Jan maakte diverse korte video’s met liedjes waar zijn jongste dochter een hoofdrol in had en bij het laatste optreden van Jan in Walhalla zat plotseling ook zoon Wolf op het podium om mee te spelen bij een lied.
Jan draait er niet omheen. “De situatie is zoals het is. Gewoon kut maar we maken er het beste van” Tussendoor wisselen we ervaringen uit. Waarom ik 30 kilo kwijt raakte en hoe Jan met de kanker en het lichaamsverlies om gaat. De pillen komen tevoorschijn en Jan showt hoe dit ‘ tovermiddel’ hem nu op de been houdt. “Zet die stomazak ook maar op de foto hoor. Ik heb geen geheimen. Iedereen mag zien en weten hoe het is. Gedeelde smart…”. Het innemen van de pillen fotograferen hoort erbij maar de gemaakte foto van zijn stoma delen…. “Ik weet het nog niet Jan of ik dat doe” en Jan roept al veterstrikkend “kijk maar hoor. Ik heb er geen problemen mee”
Bij het terug kijken in een groot archief met foto’s welke ik van Jan heb gemaakt mis ik de oudste. Er is een mapje weg met foto’s uit de jaren 70. Ik vrees dat deze foto’s indertijd bij een brand betrokken waren zoals meer beeldmateriaal uit die jaren. Het zou mijn overzicht compleet maken. ‘Van begin tot eind’ of zoiets. Ik kijk bij Jan niet meer op van verrassende wendingen maar weet ook dat mijn wens niet echt realistisch is. Gelukkig maken we zo regelmatig wat foto’s waar we samen op staan. Het valt me op dat ik wat smaller en kleiner word en dat Jan nog langer wordt. Tijd is alles waar het om draait. Ik reed een keer, vanuit de Kleine Komedie, mee terug met Jan en dochter Elvis. Het was na de enerverende 70ste verjaardag van Henny Vrienten. Onderweg hadden we tijd om te kletsen. Jan reed graag een stukje verder om me bij m’n geparkeerde auto in Rotterdam te brengen. We hadden de tijd hoewel het al middernacht was.
Op een mooie vrijdag stond Jan aan mijn voordeur in Middelharnis en hebben we, met koffie en thee, uitvoerig bijgekletst. We hadden de tijd….
Nu zijn we jaren verder. Hadden we nog maar wat meer tijd.
Het optreden van Jan is intenser dan ooit. Het is inderdaad een diesel. Voor een volle zaal vertelt hij over zijn trage start en het lijkt alsof het publiek hem de wind mee geeft.
Onvoorstelbaar hoe groot het oeuvre is waar Jan uit put. Omringd met zijn boeken is het een soort lootjes trekken. Als zijn oog ergens op valt dan zing hij het. Als het publiek iets roept dan weet hij het feilloos te vinden en te zingen. Of het nu van bladmuziek is of van de tablet….de jukebox speelt. Het is één op één. Jan zingt het voor jou en dat er dan toevallig ook nog wat mensen om je heen meezingen is dan mooi meegenomen.
Ondertussen vraag ik me af wat het laatste lied zal zijn dat vandaag gezongen wordt. Er wordt nogal wat geroepen en elke keer als ik denk dat het slotlied er is dan komt er toch nog eentje achteraan. De zaal smult en iedereen heeft het gevoel even ‘iets unieks meegemaakt te hebben’. Ook ik denk dat. “Worden dit de laatste foto’s die ik van Jan maak? Nee natuurlijk niet want het grote optreden in het Nieuwe Luxor komt nog.” Ik hoop dat ik het nog lang mag denken.
Nu het Luxorconcert weer is uitgesteld vanwege de Coronamaatregelen moet er toch een nieuwe datum komen. Ik hoop dat Jan de energie kan vinden om daar naar toe te werken. Dat de reacties uit het land de wind mag zijn die hem in de rug dat zetje meegeeft. De kelder van Jan herbergt een grote schat aan cd’s en boeken. Het feit dat je een boek en cd van Jan in huis hebt betekent ook dat hij zich er zelf ook echt mee bemoeid heeft. Niet alleen alles zelf gemaakt maar ook ingepakt en naar de post gebracht.
De ‘doe het zelf diesel Jan Rot’.
Ik hoop toch zo dat Nederland massaal de muziek luistert van Rot en zijn werk koopt. Vooral deze tijd nu de waardering zo belangrijk is leent zich er voor om dit werk te kopen. De grote namen zingen Jan Rot en hebben een grote waardering voor zijn werk. Als zijn muziek ook in de huiskamer klinkt is de cirkel rond dus….. Kijk even en koop bij hem.
WWW.JANROT.NL
Ik heb het bovenstaande bewust in zwart foto’s weer gegeven omdat de laatste foto in kleur zoveel sterker moet zijn.
Jan Rot, de man die mijn leven steeds weer wat kleur geeft. De grote Jan.
